Januari 2023: het gaat beginnen. Ik, Suzanne, heb me opgegeven voor de introductiecursus Verpleegkunde en Antroposofie! Spanning in mijn lijf. Al jaren geen ‘echte’ opleiding meer gedaan. Zal ik de enige zijn die eigenlijk helemaal niets weet over antroposofie? Kan ik het nog wel, studeren en huiswerk maken? Wat zullen de opdrachten inhouden en zal ik die wel kunnen doen binnen mijn reguliere werkplek?

Vragen, vragen, vragen en veel spanning; ook de oude spanning van vroeger, als je weer eens een cursus of examen moest doen, waarvan je toch diep vanbinnen wel wist dat het goed zat met je voorbereiding, maar toch. En op de eerste dag bleek dat ik zeker de enige niet was met zoveel vragen en hoop en vrees! Wat een leuke groep, en hoe hebben we van elkaar en de docenten geleerd en genoten! Het was met recht ontdekkend leren. En in mijn ogen met respect voor ieders wereldbeeld en zijn.

Het begon met een knijper en het Zesvoudig Pad. Die knijper heeft ons de cursus door, voor de een meer en de ander wat minder, achtervolgd. Het voorbeeld bij het feitelijk kijken; fenomenologisch kijken, met Sonja en Twan. Het verwonderen over steeds weer wat nieuws ontdekken in de vierledigheid, de elementen, de drieledigheid. Steeds weer kwam de knijper voorbij om ons elke keer te laten realiseren hoeveel oordelen en meningen je hebt, maar als je dan met elkaar een beeld maakt, hoe dat dan toch tot een gezamenlijk volledig beeld werd in de beeldvormende patiëntenbespreking. Ook de kamille is in al zijn vormen langsgekomen, tot een pracht van een haakwerk aan toe. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en kamille op mijn werkplek geïntroduceerd; met groot succes en collega’s die ook meer willen weten over antroposofische toepassingen.

Het zingen: elke keer na de spreuk het zingen, voor een deel van de groep een serieuze uitdaging op het vlak van overtuigingen en laten klinken, en ook hier weer: hoe mooi om te horen en te zien hoe er verbinding ontstaat vanuit harmonie (of juist de dissonant, andere interpretatie van de melodie dan de zangjuf). Het was eenieder vrij om mee te doen, en de ruimte die er was maakte dat ieder zich heeft laten horen. Er ontstond beweging.

Verwondering over hoe je pas je voordeur bekijkt als je hem uit je herinnering hebt getekend, en hoe je in je hoofd een ander beeld hebt dan hoe die deur er daadwerkelijk uitziet. Verwondering ook over de zevenjaarscycli in de biografie en hoe je geraakt wordt in terugkijken in je eigen leven en zien dat die knopen zich ook werkelijk in jouw leven voordoen. Genoten van de openheid in de groep, de veiligheid met elkaar te kunnen delen, ook de onzekerheden of de bewoners/gasten/cliënten van de eigen werkplek waar je het wel of juist helemaal niet herkent en hoe dat dan te gaan duiden vanuit dat antroposofische mensbeeld.

Dan de kijk op gezondheid, waar de cursus natuurlijk de insteek had. Over koude/warme ziektes en hoe we zelf moeten gaan leren beredeneren wat waartoe behoort. Over hechting en dat het toch wel goed kan komen. Wat je beeldend/bewegend/sprekend/zingend kan doen met waar je bij je client vanuit de vierledigheid of de vier elementen zou kunnen inzetten op versterken/dempen. Het was zo vreselijk veel dat sommigen van onze groep verzuchtten dat het fijn zou zijn als er een weekje extra tussen zou zitten om het te kunnen ‘verteren". Waar de ander juist hunkerde naar meer. De frustraties op de werkplekken over hoe er gewerkt moet worden, en dat er zoveel meer mogelijk zou moeten zijn. Het kon er allemaal zijn, ook als we het op dat vlak echt niet met elkaar eens waren.

Het was heerlijk, verzadigend, en smaakte voor een heel groot deel van de groep naar meer en daarom gaan we graag in september 2024 door met de voortgezette opleiding Verpleegkunde vanuit de Antroposofie.

Bron: Antropos.nu.