Nu het Goede Vrijdag in de Lijdensweek is en Pasen voor de deur staat, is het passend om aandacht te hebben voor de religieuze beweging die de Christengemeenschap is. De mensenwijdingsdienst heet haar centrale ceremoniedienst die het menszijn in zijn meest diepe vorm viert en dient.

De Christengemeenschap is ontstaan toen jonge theologiestudenten 100 jaar geleden met een indringende vraag leefden. Hoe kunnen na een schokkende wereldoorlog mensen en gemeenschappen waardig hun levensweg oppakken en vervolgen? Het werd ook een vraag naar vernieuwing van het christelijke leven zelf die recht doet aan de zich steeds verder van instituties, nationaliteit, ras en gender emanciperende mensenziel.

De stichters van de Christengemeenschap kwamen met hun vernieuwingsvragen naar Rudolf Steiner, grondlegger van de antroposofie. Zijn geesteswetenschap bleek de vruchtbare basis voor de uitbreiding en verdieping van de theologie. Ze maakte een nieuwe toegang mogelijk tot Christus, tot zijn openbaringen en de presentatie ervan in vormen die passen bij onze tijd. Het blijkt mensen aan te spreken die Christus zoeken maar vast zijn gelopen op traditionele vormen.

In de cultische teksten en in het credo van de Christengemeenschap verschijnt de daad van Christus op Golgotha – zijn lijden, dood en opstanding – als de grootste gebeurtenis in de menselijke geschiedenis.

Het priesterschap wordt van het begin af aan vanzelfsprekend ook door vrouwen vervuld en priesters hebben ook vaak relaties, zijn getrouwd en hebben kinderen. Priesters worden uitgezonden naar plaatsen waar een behoefte is aan religieuze vernieuwing en waar voldoende dragende wil aanwezig is.

De Christengemeenschap kent wereldwijd zelfstandige gemeenten. De leden en overige deelnemers hebben volledige vrijheid van belijdenis en de priesters hebben leervrijheid. De gemeenten zijn regionaal sterk verbonden.