Toen ik deze zomer de vrijeschool in Sint-Petersburg bezocht, was ik diep onder de indruk van de prachtige kunstwerken van leerlingen die overal in de school te zien zijn. Een wolschilderij ontroerde me in het bijzonder. Er is een zeilschip op te zien met meerdere masten en donkerrode zeilen. Op de achtergrond licht de Peter- en Paulvesting op met zijn gouden spits, symbool van Sint-Petersburg. Op de oever staat een meisje, dat duidelijk op het schip wacht. In de hemel is een engel te zien die het tafereel liefdevol bijwoont.

Zo schrijft Lyanne Korf in het ledentijdschrift van de Antroposofische Vereniging in Nederland, Motief, onder de titel Rusland - Scharlaken zeilen. Ze vervolgt:

Het schilderij heet Scharlaken zeilen, naar de gelijknamige novelle van Aleksandr Grin. Die novelle gaat over een meisje dat bui­tengesloten wordt. Ze krijgt een voorspelling te horen: eens zal haar prins komen op een schip met scharlaken zeilen. Het lijkt wel een beeld voor de opgave van de leerkrachten op school, die net als het meisje, ondanks alles blijven geloven in hun idealen en onder de huidige omstandigheden toch een vrijeschool in stand houden.

Begin augustus was ik tien dagen in Rusland. Ik vloog naar Tal­linn en nam vandaar de bus naar de grens in Narva. Daar liep ik net als de andere buspassagiers met mijn koffer de brug en zo de grens over naar Rusland. Aan de overkant stond een bus klaar die ons verder bracht naar Sint-Petersburg.

Dertig jaar geleden, toen ik de eerste keer naar Rusland ging, maakte ik dezelfde reis. Als kind al voelde ik een sterke aantrekkingskracht tot het land. Ik las Dostojevskij en Tolstoj, en over de Wolga en Siberië; dit geheimzinnige grote land fascineerde me hevig. En toen ik na de vrijeschool niet wist wat ik wilde studeren, ging ik met een vriendin op reis naar Rusland. Ik weet nog goed dat we met de nachtbus het land binnenreden. In het oosten kleurde de lucht rozerood maar verder was er eigenlijk niets te zien. Maar ik was totaal euforisch: ik bén er!

Ook in de stad en alle vijf weken die we daar verbleven had ik een intens geluksgevoel om in Rusland te zijn, een gevoel van thuiskomen, al sprak ik nog geen woord Russisch.

Lees verder op de website van de Antroposofische Vereniging.